De sproeiwagen is 294 meter uitgerold en ik sta weer terug bij de haspel, Gijs is verderop in de straat de pomp aan gaan zetten. Het was al een meevaller dat er hydranten langs het perceel zaten en we dus geen honderden meters buizen hoefden te leggen. Je moet eventjes geduld hebben maar na een hoop geborrel is het water eindelijk achter bij de sproeier. De eerste naar water snakkende spinazie plantjes krijgen een koude douche en je ziet ze al bijna groeien. Na het instellen van de haspel bleek dat deze pas na middernacht weer binnen kwam… En ja hoor, zo fanatiek als Gijs en ik zijn, stonden we er. Om kwart voor één ’s nachts om de rest van de spinazie van het stof te ontdoen. Zelf mijn vriendin, Nikita, was mee uit bed gekomen om het mee te maken.
Sinds de scholen dicht zijn, ben ik bijna alle dagen enthousiast agrariër. Ik zit in de eindexamenklas van het havo en behoor nu tot DE jaarlaag die geen centraal examen zal doen. Voor mij komt dit alleen maar goed uit, mijn cijfers waren al oogstrelend en er hing dus weinig van dat examen af. De lockdown pakt nu dus uit als drie maanden extra vakantie met zeeën extra tijd om het mooiste vitale beroep te bedrijven: boer!
Inmiddels raak ik van alle markten thuis; ik werk bij een akkerbouwer, varkenshouderij en een melkveehouderij. Maar ondertussen kan ik ook nog wat werkervaring opdoen bij het pluimvee en de vleeskalveren. Variatie genoeg en ik maak behoorlijk lange dagen. Het boerenleven is genieten met volle teigen, ik draag altijd een glimlach en leer iedere dag wel weer iets nieuws.
Wat mij betreft bestaat er tijdens deze lockdown geen verveling. Dat is het mooie van het boerenleven…..er is altijd genoeg te doen.
Menu
